Nieswoiste zapalenie jelit (NZJ) to grupa przewlekłych idiopatycznych chorób przewodu pokarmowego o podłożu autoimmunizacyjnym. Obejmują one trzy główne jednostki: chorobę Leśniowskiego-Crohna (CLC), wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) i nieokreślone nieswoiste zapalenie jelita grubego (NNZJG). Przewlekły przebieg NZJ charakteryzuje się okresami remisji i zaostrzeń. Rozpoznanie NZJ stawiamy na podstawie złożonego procesu diagnostycznego opartego na wywiadzie, badaniu fizykalnym, podstawowych badaniach pomocniczych, bezwzględnie koniecznych w tym przypadku badaniach endoskopowych z histopatologiczną oceną pobranych wycinków oraz obrazową oceną jelita cienkiego. Zalecane badania obrazowe to ultrasonografia jamy brzusznej oraz enterokliza metodą rezonansu magnetycznego lub tomografia komputerowa. Celem leczenia NZJ u dzieci jest nie tylko osiągnięcie remisji choroby, ale także jej utrzymanie, zapewnienie prawidłowego rozwoju fizycznego oraz maksymalnie możliwa poprawa jakości życia. Leczeniem pacjentów z NZJ powinni zajmować się gastroenterolodzy dziecięcy lub pediatrzy pracujący w wyspecjalizowanych oddziałach gastrologii dziecięcej. Pamiętać należy, że z racji swojego przewlekłego przebiegu, NZJ często obniża jakość życia pacjentów. Celem artykułu jest przybliżenie ogólnie praktykującym pediatrom tych stosunkowo rzadkich, ale w związku z tym często zbyt późno rozpoznawanych chorób. Nieswoiste zapalenia jelit (NZJ) obejmują trzy jednostki chorobowe, wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG), chorobę Leśniowskiego-Crohna (CLC) oraz nieokreślone nieswoiste zapalenie jelita grubego (NNZJG), które posiada cechy typowe zarówno dla CLC jak i WZJG, jednak nie daje się zdefiniować ani jako CLC, ani jako WZJG [1]. Nieswoiste zapalenia jelit w krajach rozwiniętych rozpoznaje się z coraz większą częstością zarówno u dzieci, jak i dorosłych w każdym wieku. Chorobę Leśniowskiego-Crohna w 20–25% przypadków rozpoznaje się przed 20. a wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) w około 20%. Blisko 4% NZJ rozpoznaje się przed 5. Coraz więcej danych z szeroko zakrojonych badań genetycznych wskazuje, że im wcześniej ujawnia się NZJ, tym większa jest rola czynników genetycznych, a w przypadkach ujawniających się poniżej 2. dziedziczenie może być nawet monogenowe. Im bliżej okresu dorastania i dorosłości, tym bardziej mamy do czynienia z predyspozycją wielogenową i coraz silniejszym wpływem czynników Obraz kliniczny nieswoistych zapaleń jelit u dzieci Wrzodziejące zapalenie jelita grubego to przewlekłe idiopatyczne zapalenie jelita grubego. Najczęściej występuje w odbytnicy i szerzy się w sposób ciągły na jego odcinki proksymalne. Stan zapalny ograniczony jest do błony śluzowej. U dzieci młodszych chorobą objęte jest z reguły całe jelito grube, rzadko natomiast w przeciwieństwie do dorosłych zajęta bywa sama odbytnica. Charakterystyczne objawy WZJG to biegunka, zwykle z domieszką krwi oraz bóle brzucha, często w postaci bolesnego parcia na stolec. Do objawów pozajelitowych, o których należy bezwzględnie pamiętać, należą: gorączka, zapalenie stawów, zapalenie błony naczyniowej oka, zmiany skórne (zgorzelinowe zapalenie skóry, rumień guzowaty) i zmiany wątrobowe (stwardniające zapalenie dróg żółciowych, autoimmunizacyjne zapalenie wątroby). Jest to ważne, gdyż objawy te mogą niekiedy o miesiące lub lata wyprzedzać objawy jelitowe i prowadzić do fałszywych Leśniowskiego-Crohna to przewlekłe idiopatyczne, wykazujące skłonność do ziarninowania, nieswoiste zapalenie jelit. Zmiany mają charakter odcinkowy lub ogniskowy, mogą występować od jamy ustnej do odbytu, a procesem chorobowym objęta może być cała ściana przewodu pokarmowego, stąd skłonność do tworzenia przetok. Lokalizacja CLC u dzieci w ponad 70% przypadków obejmuje jednocześnie końcowy odcinek jelita cienkiego i początkowy odcinek jelita grubego (kątnica). W 40% choroba umiejscawia się w górnym odcinku przewodu pokarmowego. W 10–15% zajęte jest tylko jelito grube, choć zmiany w odbytnicy obserwuje się wtedy jedynie w 50% przypadków. Charakterystyczna dla CLC triada objawów: bóle brzucha, biegunka i utrata masy ciała występuje tylko u 40% dzieci. Najczęstszym objawem początkowym CLC są bóle brzucha. Krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego należą do rzadkości i występują, gdy zmiany zlokalizowane są w jelicie grubym. Charakterystyczną, choć niezbyt częstą cechą CLC są zmiany okołoodbytowe (ropnie, przetoki, szczeliny, naddatki skórne). Warto pamiętać, że im młodszy wiek chorego, tym mniej charakterystyczne mogą być objawy (np. jedynie upośledzenie rozwoju fizycznego, zaburzenia łaknienia), co często powoduje znaczne opóźnienia w rozpoznaniu. Do najważniejszych objawów pozajelitowych CLC zalicza się gorączkę o nieustalonej etiologii, zaburzenia łaknienia (jadłowstręt imitujący jadłowstręt psychiczny, nudności, wymioty), opóźnienie wzrastania i dojrzewania, afty w jamie ustnej, zmiany stawowe, oczne, skórne i wątrobowe, podobne jak w WZJG. Częstym problemem u chorych na CLC, i to już w wieku dziecięcym, jest osteopenia. Jej mechanizm jest złożony. Zależy zarówno od niedoborów białkowo-kalorycznych, jak i od zaburzeń wchłaniania wapnia, niedoboru witaminy D, sterydoterapii i wpływu prozapalnych cytokin na metabolizm tkanki kostnej. Podobnie jak we WZJG objawy pozajelitowe mogą wyprzedzać objawy jelitowe o miesiące, a nawet lata. Obie choroby przebiegają z okresami remisji i zaostrzeń i wtórnie prowadzić mogą do osłabienia, niedokrwistości, niedoboru masy ciała i opóźnienia dojrzewania. W populacji dziecięcej najwyższą zapadalność obserwuje się u nastolatków. Diagnostyka NZJ u dzieci Zgodnie z zaleceniami European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) diagnostyka NZJ opiera się na endoskopowej (gastro- i ileokolonoskopia), histopatologicznej i obrazowej ( radiologicznej) ocenie przewodu pokarmowego [1]. Obecnie preferowane badania obrazowe to enterokliza lub enterografia metodą rezonansu magnetycznego (u dzieci zdecydowanie bezpieczniejsze) lub tomografii komputerowej (w pediatrii zdecydowanie nie są zalecane). W związku z rozpowszechnieniem tych nowych technik obrazowania tradycyjny wlew doodbytniczy czy pasaż przewodu pokarmowego są wykonywane bardzo rzadko. Coraz większą rolę w diagnostyce NZJ odgrywa również ultrasonografia przewodu pokarmowego, która pozwala ocenić grubości ściany i szerokości światła jelita. Ze względu na swoją nieinwazyjność i łatwą dostępność może być pierwszym badaniem obrazującym jelito w przypadku podejrzenia NZJ u dzieci. W diagnostyce NZJ pomocne są również badania pomocnicze [2, 3]. Częste odchylenia obserwowane w aktywnej fazie choroby to: leukocytoza z przesunięciem obrazu białokrwinkowego w lewo, niedokrwistość niedobarwliwa, nadpłytkowość, przyspieszone OB, podwyższone stężenia białek ostrej fazy ( CRP), obniżone stężenie albumin. Wskazane jest także sprawdzenie aktywności enzymów wątrobowych oraz stężenia żelaza. U małych dzieci ( 3 mg/kg/dobę) lub 6-merkaptopuryna (> 1,5 mg/kg/dobę) metotreksat (> 0,4 mg/kg/tydzień) leki biologiczne, w tym preparaty anty-TNF-alfa cyklosporyna lub takrolimus niedożywienie w stopniu znacznym Leczenie chirurgiczne Interwencja chirurgiczna może się okazać wskazana, gdy nie uzyskamy oczekiwanych efektów w przebiegu terapii zachowawczej lub pojawią się nasilone, nieakceptowane, objawy niepożądane takiego leczenia. W przeciwieństwie do WZJG, gdzie leczenie chirurgiczne ma charakter ostateczny i uwalnia pacjenta od zmian chorobowych w podstawowej lokalizacji, jaką jest jelito grube, w CLC leczenie chirurgiczne nie przynosi całkowitego wyleczenia, a nawroty po operacji są częste. W związku z tym w CLC stosuje się niezwykle oszczędne zabiegi chirurgiczne, ograniczone do makroskopowo zmienionych odcinków jelita i ze ściśle określonych wskazań [7]. Wskazaniem do pilnej operacji w NZJ jest niedrożność lub perforacja przewodu pokarmowego, krwotok z przewodu pokarmowego, toksyczna okrężnica olbrzymia i rak jelita grubego [4, 7]. Leczenie chirurgiczne należy także rozważyć w CLC przebiegającej z przetokami i w sytuacji przewlekłego zahamowania wzrastania u dzieci [7]. Planowe zabiegi operacyjne we WZJG z reguły sprowadzają się współcześnie do subtotalnej proktokolektomii, często z wytworzeniem woreczka kałowego z jelita cienkiego i odtworzeniem naturalnej drogi oddawania stolca [4]. Następstwem takiego zabiegu bywa zapalenie woreczka kałowego (pouchitis). Leczenie zachowawcze (metronidazol, ciprofloksacyna, probiotyki o udokumentowanym działaniu, steryd, azatiopryna) zwykle przynosi efekty, czasem jednak konieczna jest rezygnacja z woreczka kałowego i wytworzenie ileostomii [6]. W NZJ stosuje się także od pewnego czasu nowe, niekiedy eksperymentalne metody terapii. Niestety badania nad tymi metodami przeprowadzone zostały, jak na razie, z reguły na małych grupach chorych, nie zawsze u dzieci i raczej w warunkach eksperymentalnych, stąd wnioski co do ich skuteczności muszą być wyciągane bardzo ostrożnie. Spośród nich wymienić należy: takrolimus, talidomid, pro- i prebiotyki, jaja włosogłówki świńskiej, inhibitory syntezy leukotrienów, olej rybi zawierający kwas eikozapentaenowy, a także próby leczenia przeszczepem mikrobioty jelitowej [3]. Dziecko z NZJ w okresie remisji – podstawowe wskazówki U chorych z przewlekłą postacią NZJ obejmującą jelito grube, ze względu na podwyższone ryzyko nowotworzenia, po ok. 10 latach trwania choroby, konieczne jest coroczne powtarzanie kolonoskopii [4]. Nadzór kolonoskopowy prowadzą wyspecjalizowane ośrodki gastroenterologiczne. W okresie remisji warto pamiętać o zapewnieniu małym pacjentom właściwie zbilansowanej diety bogatej w błonnik, z odpowiednim do wieku i aktywności choroby zapotrzebowaniem na kalorie i białko [8]. Niezwykle ważną rolę u dzieci z NZJ odgrywa systematyczna kontrola masy i długości/wysokości ciała na siatkach centylowych. Wnikliwy nadzór tempa wzrastania, rozwoju i dojrzewania pozwala szybko wychwycić nieprawidłowości, które mogą być oznaką aktywności choroby. Do oceny aktywności choroby służy skala PCDAI (ang. paediatric Crohn’s diseases activity index) [9] w CLC oraz skala PUCAI (ang. paediatric ulcerative colitis activity index) we WZJG [10] (tab. 2 i 3). Tab. 2. Pediatryczna skala aktywności choroby dla choroby Leśniowskiego-Crohna (PCDAI) (Paediatric Crohn’s Diseases Activity Index) Oceniane parametry Nasilenie objawu Punkty Wywiad (ocena ostatnich 7 dni) Bóle brzucha nie występują słabe* silne** 0 5 10 Stolce (dziennie) płynne, bez krwi i więcej, luźne z małą ilością krwi lub 2–5 luźne znaczne krwawienie lub 6 lub więcej stolców, albo biegunka w nocy 0 5 10 Aktywność pacjenta (samopoczucie) dobra, bez ograniczeń przejściowe ograniczenie aktywności bardzo złe samopoczucie, częste ograniczenie aktywności 0 5 10 Parametry laboratoryjne Hematokryt (%) 50 0 5 10 Stężenie albumin (g/dl) ≥ 3,5 3,1–3,4 ≤ 3,0 0 5 10 Badanie przedmiotowe Masa ciała przyrost masy ciała względnie dobrowolny, stabilna stabilna lub mimowolne chudnięcie 1–9% obniżenie ≥ 10% 0 5 10 Wysokość (zmiana kanału) –2 SD ≤ – 2 SD 0 5 10 0 5 10 Badanie palpacyjne brzucha tkliwość i opór nieobecne nieznaczna tkliwość lub opór bez tkliwości tkliwość, wyczuwalny guz 0 5 10 Zmiany okołoodbytowe nieobecne 1–2 nieczynne przetoki, niebolesne czynna przetoka, bolesna lub ropień 0 5 10 Objawy pozajelitowe (gorączka ≥ 38,5°C przez 3 dni w ostatnim tygodniu, zapalenie stawów, naczyniówki) nieobecne jeden > dwóch 0 5 10 Tab. 3. Pediatryczna skala aktywności choroby dla wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (PUCAI) (Paediatric Ulcerative Colitis Activity Index) Bóle brzucha Punkty ból nie występuje ból dający się zignorować ból niedający się ignorować 0 5 10 Krew w stolcu nie występuje mała ilość ( 50% objętości stolca) 0 10 20 30 Konsystencja większości stolców uformowane częściowo uformowane całkowicie nieuformowane 0 5 10 Liczba stolców w ciągu doby 0–2 3–5 6–8 > 8 0 5 10 15 Wypróżnienia nocą (jakiekolwiek wybudzające ze snu) nie tak 0 10 Aktywność życiowa chorego pełna aktywność okresowo ograniczona aktywność znaczne ograniczenie aktywności 0 5 10 Ocena aktywności brak aktywności choroby łagodna aktywność choroby umiarkowana aktywność choroby duża aktywność choroby 64 Rozmieszczenie zmian chorobowych określa się zapomocą skali paryskiej [11] (tab. 4 i 5). Znajomość ww. skal ułatwia każdemu lekarzowi określenie etapu choroby oraz ocenę dynamiki chorowania, co może przyczynić się do wczesnego rozpoznania zaostrzenia choroby i szybkiego podjęcia właściwego postępowania. Przy przewlekłym leczeniu sterydami warto pamiętać o zapobieganiu osteoporozie, suplementując wapń i witaminę D3 i zalecając systematyczny wysiłek fizyczny [8]. Pomocna może być tu ocena gęstości kości w badaniu densytometrycznym. Tab. 4. Klasyfikacja paryska – choroba Leśniowskiego-Crohna Wiek rozpoznania A1a A1b A2 A3 40. Lokalizacja (postaci L4a i L4b mogą współistnieć z postaciami L1, L2 i L3) L1 L2 L3 L4a L4b Dystalna 1/3 jelita krętego ± ograniczone zmiany w kątnicy Jelito grube Jelito kręte i jelito grube Proksymalnie do więzadła Treitza Dystalnie od więzadła Treitza, ale proksymalnie do 1/3 dystalnej jelita krętego Charakter B1 B2 B3 B2B3 p Niezwężająca, niepenetrująca (niepowikłany stan zapalny bez objawów postaci zwężającej i penetrującej) Zwężająca (obecność trwałego zwężenia światła jelita wykazanego w badaniach radiologicznych, endoskopowych lub śródoperacyjnie w połączeniu z poszerzeniem światła przed zwężeniem i/lub objawami niedrożności, bez cech postaci penetrującej) Penetrująca (obecność perforacji jelita, przetok wewnątrzbrzusznych, guzów zapalnych i/lub ropni na jakimkolwiek etapie choroby, niepowstałych w wyniku powikłań operacji wewnątrzbrzusznych, wyłączając izolowane przetoki okołoodbytniczne lub odbytniczo-pochwowe) Penetrująca i zwężająca (niekoniecznie jednoczasowo) Okołoodbytnicza Wzrost G0 G1 Bez zaburzeń rozwoju Zaburzenia rozwoju Tab. 5. Klasyfikacja paryska – wrzodziejące zapalenie jelita grubego Rozległośc zmian E1 E2 E3 E4 Zmiany ograniczone do odbytnicy Lewostronne WZJG (dystalnie od zagięcia śledzionowego) Rozległe WZJG (dystalnie od zagięcia wątrobowego) Pancolitis (proksymalnie do zagięcia wątrobowego) Stopień nasilenia (ciężkie to ≥ 65 wg PUCAI) S0 S1 Nigdy ciężkie Zawsze ciężkie Pacjenci z NZJ leczeni immunosupresyjnie są bardziej narażeni na zachorowanie na choroby infekcyjne i cięższy ich przebieg [12]. Ponadto zakażenia są jedną z głównych przyczyn śmiertelności w tej grupie pacjentów [13]. Fakt ten, w przypadku infekcji, może wpływać na szybszą decyzję lekarza o włączeniu antybiotykoterapii. W każdym takim przypadku... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

Wgłobienie jelit to problem, który najczęściej dotyka dzieci od 5. do 36. miesięca życia. Wgłobienie jelit stanowi jedną z najczęstszych przyczyn niedrożności przewodu pokarmowego u dzieci. Schorzenie może być leczone zachowawczo lub operacyjnie – o tym decyduje to, po jakim czasie od wystąpienia problemu mały pacjent trafia do lekarza. Co powinno niepokoić rodziców – jakie mogą być objawy wgłobienia jelita u dziecka? Wgłobienie jelita u dziecka to jeden z najczęstszych powodów niedrożności przewodu pokarmowego u najmłodszych pacjentów. Problem typowo występuje u dzieci mających od 5. do 36. miesięcy życia, może jednak się on rozwinąć u pacjenta mającego dowolną ilość lat. Z nieznanych powodów wgłobienie jelit występuje częściej u chłopców niż u dziewczynek. Rodzice małych dzieci niejednokrotnie mają wiele wątpliwości dotyczących tego, czy występujące u ich pociech dolegliwości związane z brzuszkiem są objawami jakiejś poważnej, czy też może jednak stosunkowo niegroźnej choroby. Często spotykane u maluchów kolki niemowlęce czy ulewania raczej nie powinny stwarzać zagrożenia dla życia dziecka, jednak inne przypadłości – takie jak np. wgłobienie jelit – są bardzo groźne i przy ich podejrzeniu niezbędne jest natychmiastowe udanie się z pociechą do lekarza. Spis treści: Przyczyny wgłobienia jelita u dziecka Czynniki ryzyka wgłobienia jelit Objawy wgłobienia jelita u dziecka Powikłania wgłobienia jelit Diagnostyka wgłobienia jelit u dzieci Leczenie wgłobienia jelita u dziecka Kiedy ból brzucha powinien szczególnie niepokoić? Przyczyny wgłobienia jelita u dziecka Do wgłobienia jelita dochodzi wtedy, kiedy jedna część jelita – ta bliższa – wpukla się w obręb dalszej części jelita. Aby lepiej to zobrazować, można tutaj użyć porównania do składania rozciągniętego teleskopu – wgłobienie wygląda bowiem podobnie jak ten złożony przyrząd. Nie do końca jasne jest to, jakie są przyczyny wgłobienia jelit – u większości pacjentów nie udaje się znaleźć czynnika odpowiadającego za wystąpienie schorzenia. Istnieją pewne podejrzenia, że związek z problemem mogą mieć infekcje żołądkowo-jelitowe: zauważalne bowiem jest to, że wgłobienia jelit występują częściej w okresie jesienno-zimowym, kiedy to różne postaci tzw. jelitówki spotykane są ze zwiększoną częstością. Jedną z teorii, która tłumaczyć ma istnienie takiej zależności, jest ta, według której w trakcie tych zakażeń dochodzić miałoby do powiększenia znajdujących się w jelitach struktur układu limfatycznego i to właśnie zjawisko miałoby sprzyjać wgłobieniu jednej części jelita w inną. Czytaj: Choroby uchyłkowe jelit - czym objawiają się te dolegliwości? Czynniki ryzyka wgłobienia jelit Wyszczególnić można kilka problemów, które mogą stawiać pacjenta w grupie zwiększonego ryzyka wgłobienia jelita. Są nimi: wiek (największe ryzyko choroby mają niemowlęta i małe dzieci), płeć (chłopcy, jak wspomniano już wcześniej, chorują częściej), wrodzony, niedokonany zwrot pętli jelitowych, przebycie wgłobienia jelit w przeszłości (osoby, które doświadczyły tego problemu, mają zwiększone ryzyko tego, że pojawi się on u nich ponownie), występowanie przypadków wgłobienia jelit u członków rodziny pacjenta. Czytaj: Zapalenie jelit u dzieci - rodzaje, objawy i leczenie Kłopoty z trawieniem u niemowląt: 7 najczęstszych problemów Objawy wgłobienia jelita u dziecka Pojawiające się u pacjentów z wgłobieniem jelita dolegliwości są niestety dość niespecyficzne – na ich tylko podstawie ciężko stwierdzić, że u pacjenta wystąpił właśnie ten problem. Najbardziej charakterystycznym objawem wgłobienia jelit u dziecka jest ból brzucha – typowo ma on charakter falowy, co oznacza, że ból trwa kilkanaście minut, po czym znika i po pewnym czasie nawraca. U najmłodszych pociech niepokoić powinny nagłe, niemające jakiejś określonej przyczyny, napady płaczu. Niepokojące jest również zaobserwowanie, że płaczące dziecko podciąga swoje nóżki do klatki piersiowej. Wśród innych problemów, które mogą być objawami wgłobienia jelit u dziecka, wymienić można: oddawanie stolców zawierających śluz oraz krew (określane są one jako stolce malinowe, ponieważ zdarza się, że konsystencją przypominają one galaretkę malinową), wymioty, wzdęcie brzucha, znaczne zmniejszenie aktywności dziecka, gorączkę. Czy wgłobienie jelit występuje u osób dorosłych? Wgłobienie jelit to schorzenie typowo spotykane u dzieci, jednakże - choć dużo rzadziej - bywa ono rozpoznawane również i u osób dorosłych. U nich – odmiennie niż u dzieci – zazwyczaj możliwe jest określenie, co doprowadziło do nieprawidłowego przemieszczenia się odcinka jelita. U dorosłych chorobie sprzyjać mogą polipy oraz guzy nowotworowe obecne w jelitach, zrosty jelitowe, zapalne choroby przewodu pokarmowego (np. choroba Leśniowskiego-Crohna), oprócz tego problem wystąpić może po przebyciu jakiejś operacji w obrębie przewodu pokarmowego (np. po operacji bariatrycznej). Powikłania wgłobienia jelit Uwięźnięcie jelita jest stanem bardzo groźnym – przy braku leczenia dochodzić może do pojawienia się u pacjenta powikłań tego stanu. W tej części jelita, która uległa uwięźnięciu, odcięty może zostać dopływ krwi – gdy sytuacja taka utrzymuje się przez dłuższy czas, dochodzić może do obumarcia niedokrwionych części pętli jelitowych. Obumarłe jelito ma z kolei zwiększoną tendencję do perforacji, co może skutkować wystąpieniem nawet i zapalenia otrzewnej. Właśnie ze względu na wyżej wymienione, możliwe powikłania wgłobienia jelit, przy podejrzeniu tej choroby dziecko powinno jak najszybciej trafić pod opiekę lekarza. Diagnostyka wgłobienia jelit u dzieci Wstępne podejrzenie wgłobienia jelit u dziecka lekarz może wysunąć na podstawie zgłaszanych przez rodziców objawów, pewne jednak rozpoznanie uzyskać można dopiero po przeprowadzeniu odpowiednich badań obrazowych. W RTG jamy brzusznej widoczne mogą być cechy niedrożności przewodu pokarmowego, dużo jednak więcej informacji można uzyskać dzięki przeprowadzeniu USG brzucha. W badaniu tym możliwe jest uwidocznienie uwięźniętych pętli jelitowych – przybierają one charakterystyczny obraz, określany jako obraz „tarczy strzelniczej”. Inną jeszcze metodą, która jest wykorzystywana zarówno w diagnostyce, jak i w leczeniu wgłobienia jelit u dzieci, jest wprowadzenia do ich przewodu pokarmowego powietrza lub płynów pod kontrolą radiologiczną lub ultrasonograficzną. Warto tutaj wspomnieć, że nawet przy bardzo dużym prawdopodobieństwie, że mały pacjent cierpi właśnie na wgłobienie jelit, konieczne jest wykluczenie innych możliwych przyczyn jego dolegliwości. W diagnostyce różnicowej uwzględnić należy przede wszystkim takie schorzenia, jak: zespół hemolityczno-mocznicowy, zapalenie wyrostka robaczkowego, zakażenie przewodu pokarmowego, zapalenie węzłów chłonnych krezki jelitowej. Ból brzucha u niemowlaka - od czego dziecko boli brzuch. Przyczyny Leczenie wgłobienia jelita u dziecka Podstawowym elementem leczenia dzieci z wgłobieniem jelita jest doprowadzenie do uwolnienia przemieszczonych pętli jelitowych. Najczęściej wykorzystywane jest do tego leczenie zachowawcze, polegające na wprowadzeniu do jelit powietrza lub płynu (może nim być zarówno roztwór barytu, jak i roztwór chlorku sodu). Takie postępowanie ma skutkować wytworzeniem w przewodzie pokarmowym dodatniego ciśnienia i doprowadzeniem do wypchnięcia wgłobionej części jelita do pozycji prawidłowej. Leczenie prowadzone jest pod kontrolą badań obrazowych: zwykle wykonuje się RTG, czasami, szczególnie przy wprowadzaniu do jelit pacjenta soli, przeprowadza się to pod kontrolą USG. Warto tutaj nadmienić, że tego rodzaju metoda jednocześnie służyć może diagnostyce i leczeniu – przy wprowadzaniu do jelit odpowiednich substancji widoczne w badaniach obrazowych jest bowiem dostawanie się ich do czoła wgłobienia. Leczenie zachowawcze pozwala uzyskać oczekiwane efekty, lecz niestety nie u wszystkich pacjentów, dodatkowo nie zawsze może ono być wykorzystane. Zwykle stosuje się je u tych chorych, u których choroba trwa nie dłużej niż dobę. W razie nieskuteczności terapii zachowawczej, przy cechach perforacji jelita lub zapalenia otrzewnej oraz w razie późnego postawienia rozpoznania, niezbędne może stawać się przeprowadzenie leczenia operacyjnego. Celem operacji jest w tym przypadku odgłobienie jelita, a także ewentualna resekcja tych części pętli jelitowych, które uległy martwicy z następczym zespoleniem pozostałych elementów przewodu pokarmowego. Należy tutaj jeszcze wspomnieć, że u wszystkich pacjentów z wgłobieniem jelit konieczne jest dążenie do tego, aby ich stan pozostawał stabilny. Do tego celu konieczne bywa prowadzenie dożylnej płynoterapii, co ma zapobiegać odwodnieniu i zaburzeniom gospodarki elektrolitowej – szczególnie istotne jest jej prowadzenie u tych dzieci, które wymiotują. Choroby wieku dziecięcego. Czy rozpoznasz je po objawach? Pytanie 1 z 10 Powiększenie oraz obrzęk ślinianki przyusznej, wysoka gorączka, złe samopoczucie, ból podczas jedzenia i picia to jedne z najczęstszych objawów: zapalenia gardła zapalenia ucha świnki grypy

Numer wydania: 1-2/2019. Niniejszy artykuł poświęcony został przypadkowi wgłobienia jelit u kota oraz diagnostyce ultrasonograficznej. W pierwszej części podano ogólne informacje, przyczyny, czynniki predysponujące, opisano też charakterystyczne zmiany ultrasonograficzne oraz leczenie. W drugiej części opisano przypadek dwuletniego Autorzy: Agnieszka Ciastkowska-Berlikowska , Dariusz Zawadzki , Janusz Sikora Data publikacji: r. Numer wydania: 6/2020 Na czym polega wgłobienie jelit i jakie są objawy? Wgłobienie jelit jest schorzeniem patologicznym, charakteryzującym się teleskopowym wsunięciem fragmentu jelita, zwanego czołem wgłobienia (zazwyczaj jelita cienkiego) w drugi odcinek jelita (zazwyczaj jelita grubego). Część przodującą nazywa się głową wgłobienia, zaś odcinek jelita, do którego nastąpiło wgłobienie – pochwą. Zatem wgłobienie jelita charakteryzuje się jego wpukleniem do obwodowej części, co prowadzi do zwężenia, a następnie całkowitego zamknięcia światła jelita wskutek jego obrzęku. Dalszymi konsekwencjami zamknięcia światła jelita są niedokrwienie i martwica jego ściany z objawami niedrożności przewodu pokarmowego i zapalenia otrzewnej. Do wgłobienia najczęściej dochodzi w okolicy kątnicy. Wciągnięta krezka doprowadza do niedrożności i niedokrwienia jelit. Następnie krwinki czerwone przenikają przez ściany rozszerzonych naczyń do światła jelita, czego konsekwencją jest stolec przypominający „galaretkę porzeczkową lub malinową”. Oprócz zapalenia otrzewnej, ze względu na wzrost przepuszczalności ścian jelit dla drobnoustrojów jelitowych oraz ogólnoustrojowego oddziaływania toksyn bakteryjnych, może dojść do rozwoju postępujących objawów klinicznych układowej reakcji zapalnej ustroju przebiegającej ze wstrząsem septycznym (3, 8-13, 20).Podział: wgłobienie jelita cienkiego w jelito cienkie – krętniczo-krętnicze,wgłobienie jelita cienkiego w jelito grube – krętniczo-kątnicze,wgłobienie jelita grubego w jelito grube − okrężniczo-okrężnicze (14-16). Według niektórych autorów wgłobienie jelita w okresie niemowlęcym jest spowodowane niedojrzałością unerwienia jelita oraz niewspółmiernością światła zastawki krętniczo-kątniczej do światła jelita cienkiego. Konsekwencją braku synchronizacji jest wsuwanie się jelita krętego z zastawką krętniczo-kątniczą do kątnicy (17). Najczęstsze objawy kliniczne przedstawia tab. 1. Tab. 1. Najczęstsze objawy kliniczne wgłobienia jelita; opracowanie na podstawie: (5, 18, 19) Napadowy ból brzucha, wyczuwalny opór w jamie brzusznej i stolec o wyglądzie malinowej galaretki stanowią klasyczną triadę objawów wgłobienia jelitowego. Jednakże ich współwystępowanie świadczy o znacznym zaawansowaniu choroby i jest rzadko stwierdzane. Kliniczne objawy niedrożności (wymioty, wzdęcie brzucha, brak perystaltyki z zatrzymaniem gazów i stolca) w przypadku wgłobienia niejednokrotnie nie są silnie wyrażone, a ponadto dość często występują z opóźnieniem. Z uwagi na to, że między napadami bólowymi dziecko zasypia i nie wygląda na chore, we wstępnej diagnostyce różnicowej należy brać pod uwagę często występujące u niemowląt napady kolki jelitowej oraz inne choroby przebiegające z wymiotami i płaczem będącym wyrazem bólu ( zapalenie ucha środkowego, zakażenie układu moczowego, choroba refluksowa przełyku, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie węzłów chłonnych krezki itp.). Kolka niemowlęca jest zaburzeniem polegającym na napadowym występowaniu nieukojonego płaczu, najczęściej z towarzyszącym wzdęciem brzucha, ulewaniami, wymiotami i podkurczaniem kończyn dolnych. Rozpoznanie kolki można postawić, gdy u niemowlęcia od urodzenia do 4. zostaną spełnione wszystkie wymienione poniżej warunki: napady rozdrażnienia, niepokoju lub płaczu mające początek i koniec bez uchwytnej przyczyny,epizody trwają ≥ 3 godziny dziennie i występują ≥ 3 dni w tygodniu, co najmniej przez tydzień,prawidłowy rozwój i wzrastanie dziecka. Witam Panie Doktorze,córka jest po 2 wgłob. jelita.Pierwsze nastąpiło gdy miała 17mc(wówczas radiolog podczas kolejnego usg odgłobił dziecię),a kolejne teraz(córka 20mc) po kolejnych badaniach zaczęła się czuć świetnie,pozostawiono nas na 2 dni w szpitalu,ale na wyjściu nikt nie zrobił kontrolnego usg aby potw. odgłobienie.W

ArticlesOn 24 grudnia, 2021 by admin co to jest wgłobienie?co powoduje wgłobienie? jakie są objawy wgłobienia? jakie testy są potrzebne? jakie jest leczenie wgłobienia?chcesz zobaczyć dietetyka? jaka jest perspektywa? co to jest volvulus?co powoduje volvulus? jakie są objawy volvulusa?jakie testy są potrzebne? na czym polega leczenie volvulusa? jaka jest perspektywa? co to jest wgłobienie? wgłobienie jest stanem, w którym jedna część jelita (jelito/jelito) zostaje wessana do następnej części jelita. Czasami opisuje się jelito jako „teleskopowe” – wyobraźmy sobie teleskop, w którym jedna część wsuwa się w część obok. Efektem tego jest to, że nie ma już otwartej rurki, a jelito zostaje zablokowane. Przepływ krwi do tej części jelita jest również zablokowany. To wymaga pilnego leczenia. wgłobienie występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. U dzieci jest najczęstszą przyczyną niedrożności jelit (niedrożności) u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Najczęściej występuje u dzieci w wieku poniżej 1 roku i dotyczy większej liczby chłopców niż dziewcząt. co powoduje wgłobienie? zwykle nie ma oczywistego powodu wgłobienia, a przyczyna jest nieznana. Uważa się, że w niektórych przypadkach może się to zdarzyć po zakażeniu wirusem. Jednym z takich wirusów jest rotawirus. (Istnieje niewielka szansa, że szczepienie rotawirusem może zwiększyć prawdopodobieństwo wgłobienia, ale wydaje się, że występuje w okolicy 1-5 dodatkowych przypadków wgłobienia na każde 100 000 zaszczepionych dzieci. Równoważąc to, szczepienie zapobiega wielu przypadkom infekcji rotawirusem i ratuje wiele istnień ludzkich. Jeśli rotawirus może powodować wgłobienie, szczepionka może nawet zapobiegać większej liczbie przypadków niż powoduje, ale nie wykazano tego w badaniach. Prowadzone są badania w tej dziedzinie.) od czasu do czasu w jelitach występuje inna nieprawidłowość, która zwiększa prawdopodobieństwo wgłobienia. Możliwe przyczyny to kieszenie (uchyłki) lub grudki (polipy lub guzy) w jelitach oraz stany takie jak mukowiscydoza lub plamica Henocha-Schönleina (HSP). jakie są objawy wgłobienia? głównym objawem jest ból brzucha. To ma tendencję do przyjść w skurcze, które trwają kilka minut i występują co 10-20 minut. U małego dziecka możesz wiedzieć tylko, że mają ból brzucha, ponieważ płaczą i mogą wyciągnąć kolana w kierunku klatki piersiowej. Dziecko lub dziecko może wydawać się w porządku między skurcze na początku, ale w miarę upływu czasu mogą wydawać się zmęczony, drażliwy lub dyskietki. Ból może wtedy stać się bardziej stała, i nie mogą być wymioty. Wymiociny mogą mieć kolor zielony. W kupie może znajdować się krew i/lub lepki płyn zwany śluzem (kałem). Jest to czasami opisywane jako wyglądające trochę jak galaretka z czerwonej porzeczki. Wymioty mogą powodować oznaki braku płynu w organizmie (odwodnienie). Oznaki odwodnienia to zmęczenie i wiotkość, mniej mokrych pieluch niż zwykle, a miękkie miejsce na czubku głowy (ciemiączko) jest bardziej zatopione. U dziecka może rozwinąć się wysoka temperatura (gorączka). jakie testy są potrzebne? lekarz zbada dziecko lub dziecko i poczuje jego brzuch. Jeśli podejrzewa się wgłobienie, zostaniesz wysłany do szpitala na dalsze badania. Można wykonać różne badania, ale najczęściej są to badania krwi, USG i / lub prześwietlenie brzucha. jakie jest leczenie wgłobienia? ważne jest pilne leczenie wgłobienia przed jakimkolwiek trwałym uszkodzeniem jelit i przed zbyt złym samopoczuciem dziecka. Dziecko prawdopodobnie będzie musiało mieć płyny podawane przez kroplówkę (płyny dożylne lub dożylne) i rurkę przez nos do żołądka (rurkę nosowo-żołądkową lub rurkę NG), aby wyssać zawartość jelita, gdy jest zablokowany. Zwykle pierwszym zabiegiem jest procedura zwana lewatywą powietrzną. Powietrze jest pompowane przez rurkę umieszczoną w dnie dziecka,a to ponownie popycha jelito. Ultradźwięki lub zdjęcia rentgenowskie w tym samym czasie pokazują postęp, dzięki czemu lekarze mogą sprawdzić, czy działa. jeśli ta procedura nie zadziała, może być konieczna operacja, obejmująca znieczulenie ogólne i małe „dziurkę od klucza” wyciętą w brzuchu (laparoskopia). Może to być również potrzebne, jeśli stan stał się bardzo ciężki – na przykład, jeśli jelita pękło (perforowane). Jeśli tak jest, konieczne może być większe cięcie, aby otworzyć brzuch (laparotomia) i część jelita może wymagać usunięcia. trwają badania mające na celu ustalenie najlepszego sposobu leczenia wgłobienia. Należą do nich próby leczenia lekiem steroidowym o nazwie deksametazon, który może pomóc zmniejszyć ryzyko nawrotu choroby. chcesz zobaczyć dietetyka? umów się na prywatną wizytę u wykwalifikowanego dietetyka już dziś. Zarezerwuj teraz jaka jest perspektywa? jeśli wgłobienie zostanie wcześnie zdiagnozowane, perspektywy (rokowanie) są bardzo dobre. Zdecydowana większość dzieci osiąga pełny powrót do zdrowia bez żadnych komplikacji. Perspektywa jest mniej dobra, jeśli dziecko nie jest leczone, aż stan stał się ciężki i długotrwałe uszkodzenie jelit wystąpił. po leczeniu wgłobienie może powrócić (nawrócić) – dzieje się tak u około 5 dzieci na każde 100 leczonych. czasami, szczególnie jeśli nie jest wcześnie odebrany, mogą wystąpić powikłania. Możliwe powikłania to: pęka jelita (perforacja), rozlewając zawartość jelit do brzucha i powodując ciężkie zapalenie (zapalenie otrzewnej). część jelita umiera z powodu odcięcia dopływu krwi. Ta część jelita musiałaby zostać usunięta podczas operacji. krwawienie do jelita. zakażenie prowadzące do posocznicy. na szczęście większość przypadków wgłobienia jest wykrywana wystarczająco wcześnie, aby zapobiec jakimkolwiek z tych problemów. co to jest volvulus? Volvulus powoduje również niedrożność jelit (niedrożność), ale różni się od wgłobienia tym, że jelita skręcają się wokół siebie, a nie są zaplątane w sobie. Pętla jelita dostaje rany wokół innej części jelita wraz z tkanką, która go otacza (krezka). skręcenie powoduje zablokowanie, dzięki czemu zawartość jelita nie może już przejść. Może również odciąć dopływ krwi do tej części jelita, powodując, że sekcja umiera, jeśli nie jest szybko leczona. co powoduje volvulus? istnieje kilka różnych rodzajów volvulus z różnych przyczyn. To zależy, która część jelita została skręcona. U dzieci najczęstszym rodzajem volvulus występuje w środkowej części jelita, i jest zwykle ze względu na dziecko urodziło się z lekko nieprawidłowo umieszczone jelita w pierwszej kolejności (malrotation). U dorosłych najczęstszym rodzajem volvulus jest bliżej końca jelita, w esicy – esicy volvulus. Ten typ jest bardzo rzadki u dzieci. Volvulus może wystąpić w prawie każdej części jelit i jest zwykle ze względu na podstawowy problem lub nieprawidłowości w tej części jelita. Malrotacja występuje dość często (około 1 na 500 urodzeń), ale w większości przypadków nie prowadzi do volvulus. Sposób, w jaki rozwinęła się część jelita, pozostawia go w pozycji bardziej podatnej na skręcanie i owijanie wokół siebie. Ten rodzaj volvulus występuje zwykle u bardzo małych dzieci, najczęściej w pierwszym miesiącu życia. jakie są objawy volvulusa? objawy różnią się nieznacznie w zależności od tego, gdzie jelito jest skręcone, ale na ogół są to niedrożność (niedrożność). Możliwe objawy to: ból brzucha (powodujący, że dziecko płacze i wyciąga kolana do góry). nie przechodząc żadnej kupy (stolca) lub przechodząc bardzo mało. szybko się źle czuje, jest dyskietką. bardziej stopniowa i mniej ciężka choroba z nawracającymi bólami brzucha, zaparciami, krwią w kupie i złym karmieniem. jakie testy są potrzebne? jeśli podejrzewa się volvulus, dziecko zostanie wysłane do szpitala. Rentgenowskie brzucha są zwykle pomocne w postawieniu diagnozy. Często można użyć substancji, która pojawia się na zdjęciu rentgenowskim, zwanej środkiem kontrastowym. Seria rentgenowskie mogą być używane, po postępie kontrastu przez wnętrzności, aby zobaczyć, gdzie utknie. Przydatne mogą być również badania ultrasonograficzne. Badania krwi są również zwykle potrzebne, aby sprawdzić wpływ blokady na inne układy organizmu. na czym polega leczenie volvulusa? operacja zwana procedurą ladda to zwykłe leczenie. Należy to zrobić w trybie pilnym, zanim może wystąpić długotrwałe uszkodzenie jelit. Podczas operacji jelito jest odkręcane i ustawione w taki sposób, że jest mało prawdopodobne, aby ponownie się skręcało. Wszelkie ciasne opaski utworzone wokół wnętrzności są cięte. Często dodatek jest usuwany zbyt, jak osoba z malrotation może mieć ich dodatek w nietypowej pozycji, co może oznaczać przypadek wyrostka robaczkowego może być pominięte w przyszłości. operacja polega na znieczuleniu ogólnym i operacji otwartej lub dziurki od klucza w okolicy brzucha. Po operacji dziecko będzie miało płyny, odżywianie i środki przeciwbólowe przez żyłę (dożylnie) przez kilka dni, podczas gdy jelito Goi. jaka jest perspektywa? perspektywa (rokowanie) zależy od tego, jak szybko stan jest diagnozowany i leczony. W przypadku późnego leczenia mogą wystąpić powikłania, takie jak: część jelita może umrzeć z powodu konieczności odcięcia dopływu krwi, a ta część jelita może być konieczna do usunięcia. W niektórych przypadkach nie będzie możliwe ponowne połączenie końców jelita. Jeśli tak jest, otwarty górny koniec jelita jest szyty tak, że otwiera się na brzuchu. Następnie kupa opróżniała się do torebki na ścianie brzucha. To się nazywa stoma. Może to być możliwe, aby ponownie połączyć końce jelita w innej operacji w późniejszym terminie. części jelita, które obumarły lub są pod ciśnieniem spowodowanym zablokowaniem, mogą pęknąć (perforować). Zawartość jelit wyciekająca do brzucha może spowodować zapalenie zwane zapaleniem otrzewnej. zakażenie prowadzące do posocznicy. wewnętrzne blizny po operacji (zrosty) mogą powodować dalsze blokady jelit w przyszłości. Dodaj komentarz

Wstęp: Wgłobienie jelit jest jedną z najczęstszych przyczyn niedrożności jelit u dzieci powstającą w wyni- ku teleskopowego wsunięcia części bliższej jelita w dalszą. Celem niniejszego artykułu było porównanie metod i wyników terapii wgłobienia jelit u dzieci leczonych jednym ośrodku chirurgii dziecięcej w dwóch okresach czasu.

wgłobienie jelita translations wgłobienie jelita Add intususcepce Wgłobienie jelit Ryzyko występowania wgłobienia jelit oceniono u dzieci w kontrolowanym badaniu z użyciem placebo Intususcepce Riziko intususcepce bylo posuzováno u kojenců v placebem kontrolované studii břišní syndrom celiakie noun predysponować do powstania wgłobienia jelita může být náchylný ke vchlípení střev Wgłobienie jelit Ryzyko występowania wgłobienia jelit oceniono u dzieci w kontrolowanym badaniu z użyciem placebo Intususcepce Riziko intususcepce bylo posuzováno u kojenců v placebem kontrolované studii U osób z wrodzonymi wadami rozwojowymi przewodu pokarmowego, które mogłyby predysponować do powstania wgłobienia jelita Jedinci s vrozenými malformacemi gastrointestinálního traktu, které by mohly predisponovat k intususcepci jeśli u dziecka wcześniej wystąpiło wgłobienie jelit (zatkanie jelita, w którym jeden odcinek jestliže Vaše dítě mělo dříve vchlípení střev (neprůchodnost střev, kdy se jedna část střeva Myślisz, że to wgłobienie jelita? Myslíš, že jde o vchlípení? Występowanie w przeszłości wgłobienia jelita Předchozí anamnéza intususcepce Łącznie w #-dniowych okresach po podaniu każdej dawki szczepionki stwierdzono # przypadków wystąpienia wgłobienia jelit wśród # zaszczepionych szczepionką RotaTeq, w porównaniu z # przypadkami wśród # osób, które otrzymały placebo V kombinovaných #denních obdobích po každé dávce se vyskytlo # případů intususcepce u # příjemců očkovací látky RotaTeq ve srovnání s # případy u # příjemců placeba Objawy reakcji alergicznej (uczuleniowej) mogą obejmować swędzącą wysypkę skórną, duszność i obrzęk twarzy oraz języka. • jeżeli u dziecka wystąpiło uprzednio wgłobienie jelita (niedrożność jelita, przy którym jeden odcinek jelita wchodzi teleskopowo w światło drugiego odcinka). • jeżeli dziecko urodziło się z wadą jelita, która może prowadzić do wystąpienia wgłobienia. • jeżeli dziecko choruje na jakąkolwiek chorobę obniżającą odporność na zakażenia Projevy alergické reakce mohou zahrnovat svědivé kožní vyrážky, dýchací potíže a otok tváře nebo jazyka. • jestliže Vaše dítě mělo v minulosti intususcepci (neprůchodnost střev, při níž se jedna část střeva vsune do sousední části). • jestliže se Vaše dítě narodilo s vrozenou vadou střeva, jež by ho činila náchylným k intususcepci. • jestliže Vaše dítě má jakoukoli nemoc, která snižuje jeho odolnost vůči infekci. • jestliže Vaše dítě má závažnou infekci s vysokou horečkou Był nawrót wgłobienia, i musimy usunąć segment jelita, który się wygiął. Vchlípení se znovu objevilo a my musíme odstranit část střeva, které je neprůchodné. Preparatu RotaTeq nie należy także podawać niemowlętom, u których wcześniej wystąpiło wgłobienie albo które cierpią na niewydolność jelit, co może je czynić podatnymi na wgłobienie, ani niemowlętom, które mają osłabiony układ odpornościowy Přípravek by neměl být podáván ani dětem, které v minulosti trpěly intususcepcí či které trpí problémy se střevy a mohly by být v této souvislosti náchylné ke vzniku intususcepce, a ani dětem, jejichž imunitní systém je oslaben Może dojść do niedokrwienia jelita. Albo gorzej, dojdzie do wgłobienia. Její střevo by se mohlo stát ischemickým, nebo něco horšího mohlo by se vchlípit. Zakres badania był bardzo szeroki i miał na celu ocenę, czy użyta szczepionka wywołuje bardzo rzadkie, ale poważne działanie niepożądane nazywane wgłobieniem – stan, w którym część jelita owija się wokół innej części jelita prowadząc do jego zablokowania Studie byla navržena v takto obrovském rozsahu proto, aby bylo možné zjistit, zda vakcína vyvolává velice vzácný závažný vedlejší účinek nazývaný intususcepce, což je stav, kdy se část střeva vsune do jiné části střeva a tím způsobí neprůchodnost střev Zakres badania głównego był bardzo szeroki (ponad # niemowląt), ponieważ miał na celu wykazanie, czy szczepionka wywołuje bardzo rzadkie, ale poważne, działanie niepożądane – wgłobienie-stan, w którym część jelita zawija się wokół innego odcinka jelita, prowadząc do jego zablokowania Hlavní studie byla navržena v takto obrovském rozsahu (více než # dětí) proto, aby bylo možné zjistit, zda vakcína vyvolává intususcepci, což je velice vzácný a závažný vedlejší účinek, kdy se část střeva vsune do jiné části střeva a tím způsobí neprůchodnost střev

Pacjentka z long COVID: "Czuję się, jakby ktoś obrabował mnie z poprzedniego życia" • Przyszedł rak nieborak • Wgłobienie jelita u noworodków • Lekarze zamarli, gdy otworzyli brzuch 23-latki.

Pytanie badawcze Jakie jest najlepsze postępowanie przy wgłobieniu jelita u dzieci? Wprowadzenie Wgłobienie jelita jest ostrym stanem medycznym występującym u dzieci, w którym część jelita wsuwa się w inny fragment jelita. Powoduje to ból, wymioty i zaparcie utrudniające prawidłowy pasaż pokarmu w jelicie. Nieleczone wgłobienie może prowadzić do przedziurawienia jelita i w konsekwencji do przemieszczenia się jego zawartości do jamy brzusznej powodując dalsze powikłania. W rzadkich przypadkach takie zdarzenia mogą prowadzić do śmierci. Szybkie rozpoznanie i odpowiednie leczenie wgłobienia jelita zmniejsza ryzyko z nim związane oraz konieczność operacji. Przy rozpoznaniu wgłobienia większość lekarzy proponuje zastosowanie lewatywy jako leczenia początkowego. Procedura ta polega na wprowadzeniu substancji (powietrza lub cieczy) do jelita przez odbyt z określonym ciśnieniem, co prowadzi do powrotu wgłobionego jelita do normalnej pozycji. Toczą się dyskusje na temat rodzaju substancji, która powinna być użyta przy lewatywie, w jaki sposób jest ona uwidoczniana podczas zabiegu, czy powinno się podawać dodatkowe leki, aby zwiększyć skuteczność leczenia, jak sobie radzić z niepowodzeniem terapii oraz jakie jest najlepsze postępowanie chirurgiczne przy wgłobieniu jelita u dzieci. Charakterystyka badań Dane naukowe są aktualne do września 2016 roku. Zidentyfikowaliśmy 6 badań z randomizacją obejmujących 822 osoby. W badaniach oceniano postępowanie lecznicze przy wgłobieniu jelita u dzieci oraz różne typy interwencji. Zidentyfikowaliśmy również 3 badania, które jeszcze trwały. Główne wyniki Głównym punktem końcowym była liczba dzieci, u których pomyślnie odprowadzono wgłobione jelito. Ponadto punktami końcowymi była liczba dzieci, które miały nawrót wgłobienia oraz obecność działań szkodliwych (niepożądanych efektów) wynikających z interwencji. Dane z 2 badań sugerują, że zastosowanie przy lewatywie powietrza jest lepsze niż stosowanie płynu w odprowadzeniu wgłobienia. Dane z 2 badań postulują również, że podanie dziecku leków zawierających steroidy, takie jak deksametazon, może obniżyć ryzyko nawrotu wgłobienia, niezależnie od tego czy podczas lewatywy wykorzystano powietrze, czy nieliczne informacje dotyczące śród- i pooperacyjnych powikłań i innych działań niepożądanych. Jakość danych naukowych We wszystkich 6 badaniach rozważamy ryzyko związane ze stronniczością ze względu na brak szczegółów dotyczących sposobu przeprowadzenia poszczególnych badań. Stwierdziliśmy brak spójności w sposobie definiowania i mierzenia wyników. Wszystkie włączone badania były przedmiotem poważnych obaw dotyczących braku precyzji opartego ze względu na małą liczbę zdarzeń, szerokie przedziały ufności lub duże ryzyko błędu systematycznego (błędu stronniczości wypaczającego wyniki badania w jednym kierunku - przyp. tłum.). Ostatecznie doszliśmy do wniosku, że jakość dostarczonych dowodów była niska, a realne efekty mogą się różnić znacząco od tych stwierdzonych w przedstawionych są dalsze badania aby pomóc lekarzom lepiej zrozumieć najbardziej skuteczny sposób postępowania z wgłobieniem jelita u do tłumaczenia: Tłumaczenie: Joanna Sułkowska, Redakcja: Piotr Szymczak, Małgorzata Kołcz

Wymioty i bóle brzucha po krowim mleku u dziecka – odpowiada Dr n. med. Tomasz Grzelewski. Osłabienie, bóle brzucha, wymioty u dziecka – odpowiada Małgorzata Panek. Bóle głowy, brzucha, biegunka u dziecka – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska. Ból brzucha koło pępka i bóle głowy u 5-latka – odpowiada Lek.

Połykanie przez dzieci różnorodnych ciał obcych jest zjawiskiem częstym. Większość ulega samositnemu wydaleniu, niektóre jednak mogą być niebezpieczne i wymagają szczegolnego postępowania. Wgłobienie jelitowe jest najczęstszą przyczyną niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego u niemowląt i małych dzieci. Pomimo charakterystycznego obrazu klinicznego właściwe i wczesne rozpoznanie może być trudne. Wczesne rozpoznanie wgłobienia pozwala u większości dzieci na leczenie nieoperacyjne, tzn. wykonanie zabiegu odgłobienia – wlewem wodnym, powietrznym, kontrastowym. Połknięcie różnorodnych ciał obcych jest często obserwowanym zjawiskiem w populacji dziecięcej, a przypadkowe spożycie dotyczy głównie małych dzieci. Większość połkniętych ciał obcych ulega wydaleniu, jakkolwiek połknięcie baterii, magnesów jest szczególnie niebezpieczne, ponieważ możliwe jest wówczas wystąpienie poważnych następstw. Dlatego też właściwe postępowanie w tych przypadkach ma zasadnicze znaczenie, aby uniknąć tych powikłań. W artykule przedstawione są podstawowe zagadnienia dotyczące wgłobienia oraz zasad postępowania w przypadku połknięcia ciała obcego u dzieci, przydatne w codziennej praktyce pediatrycznej. Wgłobienie polega na teleskopowym wpuklaniu się wyżej położonego odcinka jelita (odcinek proksymalny) w niżej położony (odcinek dystalny) z następowym przemieszczaniem wgłabiającego się fragmentu zgodnie z perystaltyką jelitową. Najczęściej występujące postacie wgłobienia przedstawia tab. 1. Wgłobienie krętniczo-kątnicze stanowi 80–95% wszystkich wgłobień jelita cienkiego w grube (ryc. 1). POLECAMY Ryc. 1. Schemat wgłobienia krętniczo-kątniczego Czoło wgłobienia (j. cienkie) Zastawka Bauchina Naczynia krezki W zdecydowanej większości przypadków występuje tzw. wgłobienie samoistne (idiopatyczne), w którym nie stwierdza się anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia. Wśród przyczyn wgłobienia samoistnego wymienia się obecność obrzękniętych kępek Peyera w ścianie jelita cienkiego lub powiększonych węzłów chłonnych krezkowych w przebiegu infekcji wirusowych (adeno- i rotawirusowych). Znacznie rzadziej stwierdza się obecność anatomicznej struktury, np. uchyłka Meckela, stanowiącej czoło wgłobienia jelitowego [1, 2, 3, 4]. Tab. 2. przedstawia podział wgłobień pod względem etiopatogenezy. Wgłobienie może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej u niemowląt w drugim półroczu życia. Ponad 50% przypadków obserwuje się w 1. zaledwie 10 do 25% powyżej 2. Wgłobienie występuje częściej u chłopców (2/3 przypadków), u niemowląt dobrze odżywionych („okazy zdrowia”), przeważnie w trakcie lub po infekcji dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego. Dlatego nasilenie częstości występowania wgłobienia koreluje ze szczytem zachorowań na takie infekcje. U starszych dzieci po 2. częściej daje się stwierdzić anatomiczną przyczynę wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Tab. 1. Anatomiczne postacie wgłobienia jelitowego Rodzaj wgłobienia Częstość występowania wgłobienie jelita cienkiego w grube 85% wgłobienie jelita cienkiego w cienkie 10% wgłobienie jelita grubego w grube 5% wgłobienie wielopoziomowe (np. jelito cienkie w cienkie i w jelito grube) Typowy obraz kliniczny wgłobienia to cyklicznie występujące nagłe, napadowe bóle brzucha, narastające co do częstości ich występowania – początkowo w odstępach kilkugodzinnych, następnie nawet kilkunasto- lub kilkuminutowych oraz co do ich nasilenia. Napadom bólowym często towarzyszą wymioty. W czasie bólu dziecko płacze, jest bardzo niespokojne, podkurcza gwałtownie kończyny dolne. Przeważnie po kilku kolejnych epizodach bólowych wydalany jest charakterystyczny stolec z domieszką krwi („galaretka porzeczkowa”). Pomiędzy kolejnymi napadami bólów dziecko zachowuje się z reguły normalnie. W miarę upływu czasu pogarsza się stan dziecka oraz rozwijają się typowe objawy kliniczne niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego. W badaniu przedmiotowym, zwłaszcza w trakcie napadu bólowego, można stwierdzić bolesny opór w jamie brzusznej, najczęściej umiejscowiony w prawym dole biodrowym, a w badaniu per rectum często stwierdza się obecność śluzu z krwią. Tab. 2. Etiopatogeneza wgłobienia u dzieci Rodzaj wgłobienia Cechy Częstość występowania idiopatyczne (samoistne) bez anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia ok. 90% przypadków wtórne obecna anatomiczna struktura stanowiąca czoło wgłobienia: uchyłek Meckela polip zdwojenie jelita wyrostek robaczkowy ok. 10–15% przypadków Charakterystyczną dla wgłobienia triadę objawów klinicznych przedstawia się następująco: napadowe bóle brzucha, wyczuwalna masa w jamie brzusznej, malinowe zabarwienie śluzu i stolca w badaniu per rectum. Podstawą rozpoznania wgłobienia jest obecnie badanie ultrasonograficzne (USG). W USG wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „tarcza strzelnicza” (w przekroju poprzecznym) (ryc. 2) lub obraz „pseudonerki” (w przekroju podłużnym). Taki obraz badania USG jednoznacznie przemawia za wgłobieniem jelitowym [2, 3, 4, 5]. Ryc. 2. Wgłobienie: obraz „tarczy strzelniczej” w badaniu USG RTG przeglądowy jamy brzusznej może udokumentować cechy niedrożności przewodu pokarmowego (poziomy płynów, rozdęte pętle jelitowe), dlatego badanie to jest przydatne w przypadku długotrwającego wgłobienia. W klasycznym wlewie doodbytniczym z kontrastem, obecnie rzadko wykonywanym, wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „szczypce raka” lub„szczypce kraba” (ryc. 3). Schemat postępowania po ustaleniu rozpoznania wgłobienia przedstawia tab. 3. Podstawowym sposobem postępowania we wczesnej fazie wgłobienia, gdy zachowane jest krążenie we wgłobionym odcinku (badanie dopplerowskie), jest wykonanie odgłabiającego hydrostatycznego wlewu doodbytniczego z użyciem środka cieniującego, soli fizjologicznej lub powietrza. Polega on na wytworzeniu w jelicie dystalnym w stosunku do wgłobienia dodatniego ciśnienia, które wypycha czoło wgłobienia w kierunku proksymalnym. Tab. 3. Wgłobienie – schemat postępowania leczniczego Rodzaj leczenia Wskazania/przeciwwskazania Zachowawcze Hydrostatyczny wlew doodbytniczy Przeciwskazania do wykonania wlewu*: czas trwania wgłobienia > 8–12 godzin, objawy perforacji przewodu pokarmowego, objawy zapalenia otrzewnej. * w pozostałych przypadkach zawsze wykonywany jest wlew jako pierwsze działanie lecznicze Operacyjne Wskazania: nieskuteczny wlew odgłabiający, dzieci z przeciwskazaniami do leczenia zachowawczego (jw.). Ryc. 3. Wgłobienie: wlew doodbytniczy (według Groba) Zasady wykonywania wlewu odgłabiającego przedstawiają się następująco: sedacja/znieczulenie ogólne, wprowadzenie cewnika Foleya do odbytnicy, wypełnienie balonika cewnika celem uszczelnienia, podanie przez cewnik środka odgłabiającego (kontrast, sól fizjologiczna, powietrze), ultrasonograficzna ocena postępu odgłobienia. Odgłabianie wlewem jest skuteczne w 85–95% przypadków. W razie braku powodzenia istnieje możliwość powtórzenia procedury [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Postępowanie po skutecznym odgłobieniu obejmuje kontynuację antybiotykoterapii, którą rozpoczynamy przed wykonaniem wlewu odgłabiającego (ze wględu na przeważnie dodatni wywiad infekcyjny), prowadzenie dożylnej podaży płynów (np. płyn wieloelektrolitwy) oraz stopniowe wdrażanie żywienia doustnego, co najmniej po kilkunastu godzinach od zabiegu. Przed rozpoczęciem podaży doustnej w każdym przypadku konieczne jest powtórzenie badania USG, które bywa także konieczne w sytuacji wystąpienia u dziecka po odgłobieniu objawów sugerujących nawrót. W związku z powyższym konieczna jest zazwyczaj kilkudniowa hospitalizacja dziecka. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest niepowodzenie postępowania zachowawczego oraz cechy kliniczne zapalenia otrzewnej/perforacji przewodu pokarmowego stwierdzane w momencie ustalenia rozpoznania wgłobienia. Podawanymi w piśmiennictwie względnymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są zarówno wgłobienia nawrotowe – jakkolwiek brakuje jednoznacznych wytycznych, po którym epizodzie kwalifikujemy dziecko do laparotomii – jak i istotne podejrzenie obecności anatomicznej przyczyny wgłobienia, jak np. uchyłek Meckela. Po leczeniu operacyjnym wgłobienia standard postępowania jest identyczny jak po każdej laparotomii (w bezpośrednim okresie pooperacyjnym dożylna podaż płynowa, a po powrocie perystaltyki rozpoczęcie i stopniowe rozszerzanie podaży doustnej). Należy zawsze pamiętać o stosunkowo dużym ryzyku nawrotu wgłobienia, zarówno po leczeniu zachowawczym, jak również operacyjnym. Ryzyko nawrotu oceniane jest na 2 do 20% przypadków (średnio 10%), a u 1/3 dzieci nawrót wgłobienia obserwowany jest w ciągu pierwszej doby po pierwszym epizodzie. Zdecydowana większość nawrotów wgłobienia zdarza się w pierwszych 6 miesiącach od pierwszego epizodu wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Obecność w przewodzie pokarmowym ciała obcego wskutek jego połknięcia stanowi częsty problem w populacji dziecięcej. Dzieci połykają różne przedmioty. Stale obserwujemy wzrost różnorodności połykanych ciał obcych: od monet, guzików, drobnych zabawek lub ich części, przedmiotów ostrych (szpilki, spinacze, pineski), do ostatnio coraz częściej spotykanych przypadków połknięcia baterii i magnesów [7, 8, 9, 10, 11, 12]. Rozpoznanie połknięcia ciała obcego jest stosunkowo łatwe, w sytuacji gdy rodzic/opiekun dziecka jest świadkiem zdarzenia lub dziecko samo opowiada o fakcie połknięcia. Natomiast przy braku takich danych z wywiadu właściwe rozpoznanie może być utrudnione lub niemożliwe i ustalane jest wówczas często przypadkowo lub dopiero w razie wystąpienia powikłań połknięcia ciała obcego. Brak jakichkolwiek objawów lub słabo wyrażone objawy stwierdza się u 40 do 60% pacjentów. Większość połkniętych ciał obcych po dostaniu się do żołądka ulega swobodnemu pasażowi przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i wydaleniu drogami naturalnymi. Odcinkiem przewodu pokarmowego, w którym najczęściej dochodzi do utknięcia połkniętego przedmiotu, jest przełyk. Według danych z piśmiennictwa w przełyku zatrzymuje się około 70% z wszystkich połkniętych przedmiotów, które utykają w przewodzie pokarmowym [7, 8, 9]. Tab. 4. przedstawia potencjalne miejsca zatrzymania połkniętego ciała obcego, ze względu na budowę anatomiczną przewodu pokarmowego. Należy zawsze pamiętać o dodatkowych czynnikach sprzyjających utknięciu ciała obcego, takich jak: wady wrodzone przewodu pokarmowego, przebyte operacje brzuszne, zaburzenia czynności przewodu pokarmowego. Tab. 4. Odcinki przewodu pokarmowego narażone szczególnie na zatrzymanie połkniętego ciała obcego Odcinek przewodu pokarmowego Miejsce utknięcia ciała obcego Przełyk mięsień pierścienno-gardłowy środkowy odcinek przełyku krzyżowany przez łuk aorty dolny zwieracz przełyku Żołądek odźwiernik Dwunastnica naturalne zagięcia dwunastnicy Jelito cienkie więzadło Treitza zastawka krętniczo-kątnicza Podstawowym badaniem diagnostycznym pozostaje wykonanie dwupłaszczyznowych zdjęć radiologicznych (w projekcji przednio-tylnej oraz bocznej), obejmujących szyję, klatkę piersiową, jamę brzuszną oraz miednicę. Zdjęcia RTG umożliwiają przede wszystkim wykazanie obecności połkniętych przedmiotów cieniujących (ich rodzaju, kształtu, liczby, umiejscowienia), chociaż dokładna ocena lokalizacji może być utrudniona. Ocenia się, że prawie 90% połkniętych ciał obcych stanowią przedmioty cieniujące [7, 8, 11, 12]. Rodzaj połkniętego przedmiotu, jego umiejscowienie oraz objawy kliniczne decydują o sposobie leczenia dziecka. Większość ciał obcych, które przedostały się do żołądka, swobodnie przemieszcza się przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i ulega wydaleniu przeważnie po kilku dniach. Jeżeli przemieszczanie się ciała obcego przebiega bezobjawowo, nie jest konieczna żadna dodatkowa interwencja, poza obserwacją. W sytuacji nieznalezienia połkniętego przedmiotu w stolcu, zalecane jest kontrolne zdjęcie RTG. Odrębną sytuacją, wymagającą zwykle szybkiego i właściwego postępowania, jest utknięcie ciała obcego w przełyku. Ponadto szczególnie starannego monitorowania wymagają dzieci, które połknęły przedmioty stanowiące zagrożenie, takie jak: baterie (płaskie zegarkowe lub paluszki), magnesy czy przedmioty ostre (szpilki, gwoździe) [8, 9, 10, 11]. Ogólne zasady postępowania w przypadku stwierdzenia obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym przedstawiono poniżej. Postępowanie w przypadku obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym u dzieci: każde dziecko po połknięciu lub podejrzeniu połknięcia ciała obcego powinno być zbadane przez lekarza, u każdego dziecka podejrzanego o obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym, nawet u pacjenta bezobjawowego, konieczne jest wykonanie diagnostyki radiologicznej, każde dziecko z połkniętą baterią lub magnesem wymaga hospitalizacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań związanych z obecnością ciała obcego w przewodzie pokarmowym, takich jak: krwawienie, perforacja czy niedrożność, zwiększa się wraz z czasem jego zalegania. Podawana w piśmiennictwie częstość występowania perforacji przewodu pokarmowego oceniania jest na mniej niż 1% przypadków. Poniżej wymieniono wskazania do usunięcia połkniętego ciała obcego. Wskazania do usunięcia ciała obcego z przewodu pokarmowego: ciało obce zarówno objawowe, jak i bezobjawowe w przełyku, objawowe ciała obce poza przełykiem, ciała obce u dziecka z anatomiczną wadą przewodu pokarmowego lub po operacji brzusznej, ciało obce bezobjawowe, które nie uległo samoistnemu wydaleniu z przewodu pokarmowego przez 4 tygodnie. Większość ciał obcych usuwana jest obecnie na drodze endoskopowej, jakkolwiek stale wzrasta liczba przypadków wymagających interwencji chirurgicznej [8, 9, 10, 11]. Szczególnej uwagi wymagają dzieci, które połknęły takie przedmioty jak: magnesy, baterie, przedmioty ostre lub ostro zakończone. Niekiedy dziecko połyka kilka magnesów lub magnes wraz z innymi metalowymi przedmiotami. Na zdjęciu RTG kilka połkniętych magnesów lub magnes zlepiony z innym metalowym przedmiotem mogą wyglądać jak jedno ciało obce. Obecność kilku magnesów w sąsiadujących ze sobą i przylegających do siebie odcinkach jelita może być z kolei przyczyną powstania nadżerki i/lub martwicy ściany z następowym powstaniem przetoki, przedziurawienia czy niedrożności. Dlatego każde dziecko, które połknęło, magnes/magnesy, wymaga obserwacji w warunkach szpitalnych [8, 9, 10, 11]. Płaskie, okrągłe baterie zegarkowe lub magnesy na zdjęciu RTG łatwo można pomylić z monetą. Większość z połykanych przez dzieci baterii stanowią baterie zasadowe zawieraj... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

Wypróżnianie u dziecka 4 letniego po wlewie doodbytniczym po wgłobieniu jelit.Moja córeczka 30 grudnia 2014 r.miała ponowne wgłobienie jelit i wlew kontrastu doodbytu.Martwie się bo w szpitalu po dwóch dniach dopiero oddała stolec.w piątek 02.01 wyszłyśmy ze szpitala a w niedzielę oddała stolec z odrobiną krwi,od tamtej pory nie

^{16 lutego 2020. Intussusceptio, czyli wgłobienie jelita – to typowy stan naglący w gastroenterologii. To najczęstsza przyczyna tak zwanego ostrego brzucha u niemowląt. Wymaga od nas szybkiego rozpoznania. Występuje z częstością od 1-4/1000 dzieci. Szczyt zachorowań występuje między 6 a 24 miesiącem życia (niektóre źródła} ^{przebyte wgłobienie jelita; poważne zaburzenia układu odpornościowego; poważne reakcje alergiczne na substancje zawarte w szczepionce; ostre choroby infekcyjne; trwająca biegunka lub wymioty. Szczepionka na rotawirusy a niepożądany odczyn poszczepienny (NOP) Po podaniu szczepionki na rotawirusy, jak każdej szczepionki, może wystąpić} .